... må ned. Haldningane til fråvær skil seg nok mellom arbeidsplassar. Eg har høyrt om stader der arbeidstakarane ser på eigenmeldingane som ein del av dei fridagane dei har rett på. Her er det ikkje snakk om sjukdom eller ikkje, men fridagar betalt av arbeidsgjevar. Spørsmålet er ikkje "Er eg frisk nok til å gå på arbeid?", det er knapt nok "Er eg sjuk nok til å vera heime?"
Om ein ikkje føler seg i form, men vurderar å gå på arbeid er det eit par spørsmål som bør stillast:
- Klarar eg å yte såpass at eg bidreg med noko positivt? Risikerar eg å gå med redusert kapasitet fleire dagar? Vil ein dag heime gjere at eg kan yte for fullt att neste dag?
- Risikerar eg å smitte kollegaer? Kanskje det er betre at eg tek ein dag eller to heime i staden for at fleire skal bli borte eit par dagar seinare.
Det store fleirtalet av oss yrkesaktive har ei god haldning til fråvær. Som i mange andre saker er det dei få som øydelegg for fleirtalet. Kven står i sentrum? Eg eller andre? Kor tette skott er det mellom meg og dei andre? Det er snakk om haldningar.
Haldningar som ikkje berre speglar sjukefråvær, men meiningar og handlingar til mykje i samfunnet. Å endre haldningar er alt anna enn lett. Denne kampen må foregå på mange frontar over lang tid.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar